مدیر فیلمبرداری فیلم های سینمایی «هلن» و «هاری» در گفتگو با خبرنگار سینماپرس اظهار داشت: جای سینمای اجتماعی واقعی و دغدغه مند و سازنده این روزها در سینمای ایران به شدت خالی است. این فیلم هایی که ما به اسم سینمای اجتماعی می بینیم هیچ نشانی از کارکردهای اصلی سینمای اجتماعی را ندارند.

وی در همین راستا متذکر شد: اگر برخی از فیلم ها توسط عده ای عنوان سیاه نمایی می گیرند به دلیل انتخاب بازیگران و کارگردانان شان است؛ من نمی خواهم بگویم یک گنگ یا تیمی پشت تولید این قبیل فیلم های سیاه هستند اما آنچه مهم است اینکه باید ببینیم کارکرد این فیلم ها چیست.

این سینماگر تأکید کرد: اینکه چنین فیلم هایی سیاه نمایی می کنند واقعیت است اما باید ببینیم آیا این سیاهی کارکرد سازنده ای برای جامعه دارد یا خیر؛ یک عده از بدبختی و بیچارگی مردم فیلم می سازند تا خود را در دنیا مطرح کنند. اصولاً این کار برای آن ها جالب است. البته در تاریخ سینمای ایران فیلمسازان زیادی بودند که هرگز راضی به این کار نشدند مانند زنده یاد کیارستمی که هرگز حاضر نشد تصویری چرک و مخدوش از جامعه را در آثار خود ارائه کند.

وی یادآور شد: زنده یاد کیارستمی از زاویه ای به دنیا نگاه می کرد که کسی به آن نگاه نمی کرد. حالا عده ای می آیند با نشان دادن مصیبت زندگی مردم و مباحثی نظیر خیانت و اعتیاد و طلاق فیلم تولید می کنند و این فیلم را به جشنواره های خارجی عرضه می کنند و خارجی ها هم از این فیلم ها استقبال می کنند. برای خارجی ها این مورد جالب است که چطور یک فیلمساز به جامعه خودش هجمه آورده است. مثلاً در فیلم روستایی آن حجم معتاد برای خارجی ها جالب است و دست می زنند و این فیلم ها را تحویل می گیرند.

کارگردان فیلم سینمایی «هفت بهار نارنج» خاطرنشان کرد: مسأله جوری شده که شما هرچقدر بدبختی بیشتری نشان دهید در آن طرف آب بیشتر خودتان و اثرتان را تحویل می گیرند و به شما جایزه می دهند اما اگر فیلم بسازیم و از قشنگی های ایران بگوییم کسی ما را تحویل نمی گیرد. سینمای اجتماعی زمانی کارکرد سازنده دارد که مشکلات را نقد کند اما قصد تخریب گری نداشته باشد اما افسوس که چنین سینمایی را مدت ها است شاهد نیستیم!

گل سفیدی در همین خصوص تصریح کرد: گاهی برای من سوأل می شود که چرا یک عده حاضرند برای دیده شدن در جشنواره های خارجی این چنین کشور خود را تخریب کنند؟ فکر می کنم این ها به دلیل عقده هایی است که برخی فیلمسازان دارند. این ها فقط در پی آن هستند که به هر وسیله ای شده اسم شان در دنیا مطرح شود. اصلاً جشنواره ای و بی و سی و دی برای آن ها مهم نیست! آن ها فقط می خواهند در جشنواره های دنیا فیلم های شان دیده شود.

این کارگردان تأکید کرد: فیلمسازی که پی چنین کاری نباشد انگشت شمار است. مثلاً فیلم خود بنده در جشنواره های متعددی پذیرفته شده و جوایزی را هم کسب کرده اما من بخش کثیری از اخبار آن را حتی در صفحات اجتماعی ام نیز نگذاشته ام!

وی یادآور شد: فیلمسازی مانند علی عباسی می خواهد به هر وسیله ای شده دیده شود ولو آنکه کشور خود را تخریب کند و رسماً علیه کشورش دست به فریب و دروغ گویی بزند. همه می دانیم که وضعیت کشورمان اینطور نیست که او در فیلمش نشان داده اما آن ها پروپاگاندای رسانه ای می کنند. همه می خواهند کیارستمی و یا فرهادی شوند و یک شبه بترکانند و با قصه ای که سر و ته ندارد در دنیا مطرح شوند.

گل سفیدی در خاتمه این گفتگو افزود: کسانی که فقط می خواهند دیده شوند دنبال سوژه هایی نظیر زندگی لزبین ها و ترنس ها و... می روند. آن ها دنبال این هستند که مثلاً چه چیزی امروز در بازار جشنواره فیلم کن می درخشد و درباره آن فیلم می سازند. مثلاً اگر جنبش ز.ز.آ امروز مورد توجه جشنواره های جهانی است بلادرنگ سراغ این سوژه می روند. این ها کسانی هستند که تنها به منافع شخصی خود می اندیشند و منافع ملی و جمعی اصلاً و هرگز برایشان اهمیتی نداشته و ندارد.